Ik wist in de tijd dat wij zwanger probeerde te worden dat mijn zusje daar ook mee bezig was. We hadden het hier over gehad. Toen het moment daar was, was het voor haar verschrikkelijk om dit aan mij te vertellen en was het voor mij verschrikkelijk om aan te horen. Natuurlijk gunde ik hun een baby, een mooie zwangerschap, maar oh wat deed het pijn. Alles ging er door mij heen. Mijn zusje heeft het telefonisch verteld en schijnbaar heb ik haar bedankt voor de mededeling en heb ik daarna opgehangen. Hoe pijnlijk! Dit laatste wist ik niet eens meer, ik was één met mijn verdriet.

Laatst vertelde zij me dat dit het voor haar en haar partner destijds er niet makkelijker op maakte, en dat begrijp ik maar al te goed, maar ik weet ook dat ik niet anders kon, ik ben op de bank in elkaar gestort, heb enorm gehuild en was zoekende hoe nu verder.

Het was in een periode dat ook goede vrienden een aankondiging hadden gedaan en wel 4 geboortekaartjes op de schouw stonden. Het leek net of alles onder mijn voeten weggeblazen was. Toch is het me gelukt om mezelf weer bij elkaar te rapen en door te gaan door gevoelens niet te bekritiseren en te onderdrukken, maar om uit te spreken.

Omdat ik de goede vriendin en zus wilde zijn heb ik uiteraard cadeautjes gekocht voor de toekomstige mama’s en aangegeven dat ik het natuurlijk heel fijn voor hun vond, maar dat ik het voor ons zelf ook zo graag wenste.

De toekomstige ouders hebben blij nieuws te vertellen waar verdrietig op wordt geantwoord. Een aankondiging van vrienden of familie die dichtbij staan is verschrikkelijk voor beide partijen, iedereen weet dat de aankondiging pijn doet, maar men mag de blijdschap ook verwelkomen.

Hoe moeilijk ook, de kunst is om in dialoog te blijven, om verdriet en vreugde uit te spreken, om te laten weten hoe je je voelt. Laat weten dat dit moeilijk voor je is en dat je zoekende bent hoe hiermee om te gaan.