Vandaag 4 jaar geleden stond ik op met bloedverlies en een hoop nattigheid, de schik van iedere zwangere vrouw. Ik was rond de 4 maanden zwanger. We hadden eigenlijk nog maar net de omgeving verteld dat we eindelijk weer zwanger waren en we ruim over de magische 12 weken heen waren. Een richtlijn welke door ons een aantal keer niet is behaald en daarom extra betekenis gaf. Twee dagen eerder had ik nog een nekplooimeting gehad. Het kleine mannetje spartelde vrolijk rond in mijn buik. Je zag de handjes en voetjes al duidelijk bewegen. Alles was goed, tot die bewuste ochtend. Vol in paniek heb ik de verloskundige gebeld. Mevrouw u kunt gerust zijn.  In deze tijd van en zwangerschap komt het bijna niet voor dat er iets fout gaat. Ik geloofde het niet, zij heeft de hoeveelheid bloed niet gezien, ging er door mijn hoofd. Ik drong aan op een afspraak welke later op de dag zou plaatsvinden. Bij binnenkomst werd ik wederom gerust gesteld, ik heb niet eerder meegemaakt dat het rond deze tijd nog fout gaat, vertelde de verloskundige. Eerst een echo, ik zag haar gezicht vertrekken, ze bleef zoeken. Ik zag een stil zwart scherm. Geen bewegingen meer, geen spartelende handjes en voetjes meer. Er was geen hartslag meer…….

Door naar het ziekenhuis, de gynaecoloog kwam tot dezelfde conclusie. Mijn man en ik konden het niet geloven. We werden zo goed als het kon voorbereid op een bevalling die de volgende dag zou plaatsvinden. Beau is stil geboren op 6 februari 2015. Helaas hebben we hem nooit kunnen registreren als onze zoon. Vanaf gisteren is er een wet ingegaan waardoor dit wel kan. Mijn man en ik hebben dan ook besloten dit van de zomer als Beau 4 jaar had moeten worden te gaan doen.

Ook al was hij nog zo klein. Voor ons heeft hij bestaan en leeft hij voort in ons hart!