Ik weet het nog als de dag van gisteren. 6 jaar geleden kwamen onze twee oudste zonen ter wereld na jaren proberen, verliezen en ziekenhuisbezoekjes. Onwerkelijk, mooi en bijzonder. Ik kon het niet geloven, ze waren echt van ons!

Uiteraard was iedereen blij voor ons, maar we kregen ook direct samen met de felicitaties alle goed bedoelde meningen te horen. Oh twee tegelijk dan ben je er gelijk klaar mee. Nu kan je alles achter je laten, je taak is volbracht.  Opmerkingen die ik moeilijk kon plaatsen. Net alsof alles wat er gebeurd is je ineens zou kunnen vergeten en wie zegt dat we niet nog meer kinderen zouden wensen. Net alsof je niet meer kinderen mag krijgen omdat het nu gelukt is. Begrijp me niet verkeerd uiteraard waren wij door het dolle heen, eindelijk zwanger en twee prachtige gezonde zonen. We waren en zijn tot op de dag vandaag dankbaar dat dit gelukt is. Echter wil het niet zeggen dat je alles dan ineens vergeten bent. De komst van de jongens gaf zeker verlichting, maar de weg er naar toe was moeilijk en zwaar en is een onderdeel van je leven wat je niet zomaar vergeet.

Zeker als de weg naar een wondertje lang is geweest heeft dit tijd en verwerking nodig om het een plaatsje te kunnen geven in je leven. De weg naar een kindje mag betekenis krijgen. Alle verliezen, pijn, tranen en verdriet zijn onderdeel geweest van deze weg. Onderschat dit niet, het kan nog lang na sudderen in je lichaam en in je geest. Wellicht heb je lange tijd in een overlevingstand gestaan, wat prima is voor een korte tijd om de situatie aan te kunnen, maar als je in rustiger water komt, krijgen emoties de ruimte en kan het op verschillende manieren tot uiting komen. Schuif niet alles weg onder het nieuwe moederschap, maar geef er aandacht aan.

Is je wens uitgekomen, ja wees gelukkig, geniet en verspreid de liefde, maar stop de pijn, het verdriet en de onmacht niet weg. Dit mag een plekje krijgen na een lange strijd die geleverd is. Ook dit is onderdeel van de komst van je prachtige kindje.