Ze kwam bij mij binnen in de praktijk, duidelijk gespannen en vol emoties. Haar kinderwens zou niet in vervulling gaan. Eén keer was ze zwanger geweest, van haar laatste IVF poging. Helaas eindige deze in een miskraam. Ze wist zich geen raad, hoe moest ze hiermee leren omgaan, het is zo moeilijk. Ze had handvatten nodig en kwam bij mij terecht.

Ergens was er nog een sprankeling hoop, ze had gehoord van een verzekeraar die de vierde IVF poging zou vergoeden. Wat moet ik doen, was de vraag. Wil ik weer de hele malle molen in, ga ik dat mijn lijf nog aan doen? Ik gaf aan dat welke keuze ze ook zou maken, dit haar keuze was en die was goed. Linksom of rechtsom zouden we samen op onderzoek gaan, maar de keuze was bepalend.

Ze besloot er nog 1 keer voor te gaan, maar wilde eerst werken aan processen in haar zelf, aan de verwerking van alles wat achter haar lag en ze wilde rustig en krachtiger het traject in, dichtbij haarzelf, vol vertrouwen. Als het niet zou lukken, was het goed zo.

Toen ze besloot te starten met de laatste IVF, oogde ze zacht en rustig, mocht ze er zijn van zichzelf en hadden we stukjes verleden een plekje gegeven. In een IVF traject is ieder stapje er één. Elke stapje voelt vaak als een overwinning, weer een stapje dichterbij. In de wachtweken loopt de spanning op, voel ik al wat, of voel ik niks, wat betekent dit. Er is een beetje bloed verloren, paniek!!!

Angst die tot nu toe iedere keer aanwezig was, maar die we liefdevol naar de achtergrond hadden gebracht, kwam met een volle vaart om de hoek kijken. De onzekerheid blijft in deze dagen, met mooie focus oefeningen kunnen we de angst verkleinen en het vertrouwen vergroten. Hoop en angst wisselen elkaar af. De testdag was daar…

Raak! Ongeloof, het hoofd doet zijn werkt. Maar ik heb bloed gezien, in het hoofd is bloed foute boel en toch zegt het niks. Er wordt nog meer bloed verloren, nog meer paniek!!! Ik voel ook verder niks! Het hoofd gaat redeneren.

Dan is eindelijk de verlossende dag van de echo, client durft niet te hopen. Straks val ik weer zo hard en wat dan, dan is het echt afgelopen!!!

Wat zegt je gevoel vraag ik haar, kan ik daar op vertrouwen, mag ik daar op vertrouwen?

Het is stil, dan zegt ze zachtjes…….dat het goed zit, ja maar…….

Ja maar is het hoofd, dat van alles vind, ik vraag het nog een keer, los van je hoofd, wat zegt je gevoel?

Het voelt goed, ze wordt rustig en belt me in de middag, Carin we hebben twee kloppende hartjes gezien!!!!! Ik durf het niet te geloven.

Ik hoor mezelf zeggen; Ieder stapje is er één, je bent weer één stapje verder.

Wat ben ik trots op deze vrouw, na zo’n lange weg, ze heeft zo hard gewerkt. Ze stond krachtig in haar laatste poging, ze was rustig, minder stress, minder angst, meer vertrouwen en wat een resultaat. Ik ben dankbaar dat ik jou mocht begeleiden.