Als je een kinderwens hebt, wil je dolgraag dat deze in vervulling gaat. Echter als dit op zich laat wachten heb je elke maand weer een teleurstelling te verwerken. In het begin hou je de moed erin, maar als er eenmaal een fertiliteitstraject nodig is om de wens in vervulling te laten gaan en je moet je vol spuiten met hormonen, dan voelt iedere maand als een verlies. Het verlies van een verlangen, het verlies van een wondertje in je buik, het verlies van weer een maand waarbij het niet gelukt is om zwanger te worden.

Op den duur vond ik het zo moeilijk om die verliezen elke keer te trotseren. Je valt zo ontzettend diep, ook omdat juist de hoop de dagen ervoor zo groot is. Je verlangen en hoop worden aangewakkerd naarmate de tijd komt dat je moet menstrueren. Je voelt je borsten, je bent moe, je hebt nog steeds geen bloedverlies en zelfs nog geen afscheiding, zou het nu dan echt…… en dan ineens is daar die rode golf. Een golf van bloed, verdriet en pijn. In één keer is je hoop en verwachting in elkaar gestort als een kaartenhuis. Het kaartenhuis waar je langzaam die maand bent opgeklommen zodat je weer een beetje hoop had, stort toch weer in één keer in elkaar.

Ik had op een gegeven moment een soort van strategie voor mezelf om deze teleurstellingen aan te gaan. Ik sloot me op, op zolder en huilde daar de ogen uit mijn hoofd, ik ging leuke uitjes uit de weg, want daar had ik echt geen zin in en ik stopte me vol met koekjes en snoepjes. Mijn man was ook verdrietig maar kon altijd het positieve blijven zien. Super fijn maar op die momenten ook heel irritant. Mijn hoofd ging met me aan de haal. Vond hij het dan niet jammer, was hij niet verdrietig. Hoezo ga jij wel naar dat feestje……

Eenieder gaat anders om met teleurstellingen, mannen en vrouwen verschillen hier vaak in. Daar waar de vrouw graag wilt praten, delen en huilen, wil de man vooruit kijken, relativeren en er op uit gaan. Afsluiten voor je verdriet en pijn, kan even fijn zijn en toch raad ik je aan om ook dit stukje van je traject te delen met anderen. Mocht je het gevoel hebben niet begrepen te worden, geef dit dan aan. Niemand kan aan de buitenkant zien hoe jij je van binnen voelt. Laat je partner vrij in hoe hij met deze teleurstelling om gaat, vraag of hij naar je luistert en je wilt vasthouden, maar laat hem gaan als hij toch naar dat ene feestje wilt gaan. Wil je toch meer praten over je verdriet en de pijn; zoek vriendinnen op of ga naar een gespecialiseerd iemand maar blijf er vooral niet alleen mee rondlopen.

Uit ervaring weet ik dat je je dan nog eenzamer gaat voelen. Pas toen ik mijn verdriet ging delen, hoe moeilijk en kwetsbaar ik dit ook vond, kreeg ik ruimte en kon ik het kaartenhuis weer vol goede moed beklimmen.

Je hoeft het niet alleen te doen!