Als je moet bevallen van een kindje dat niet meer leeft noemt men dat een doodgeboorte. Dit kan al zijn bij een zwangerschapsduur vanaf 14 weken tot en met een voldragen zwangerschap en alles wat daar tussen zit.

In alle gevallen is de impact zeer groot. Ongeloof, verdriet, rouw, boosheid en schuldgevoelens komen vaak naar boven. Hoewel het vaak moeilijk te achterhalen is waarom het kindje overleden is, gaan we in eerste instantie bij onszelf te raden of we dit niet hadden kunnen voorkomen. Bijna in alle gevallen is dit niet het geval. We hoeven onszelf niks te verwijten en toch voelt dit niet altijd zo.

Als je dit overkomt, komt er in één keer veel op je af. Gelukkig wordt je vaak goed begeleid door het ziekenhuis en is er tegenwoordig veel mogelijk om een goed afscheid te organiseren voor de ouders. Zo kunnen er professionele foto’s gemaakt worden van het kindje en worden er vaak hand en voetafdrukjes genomen.

Als dit je overkomt, neem dan de tijd om goed afscheid te nemen. Veel ouders vinden het moeilijk om het kindje te zien of vast te houden en toch is dit heel belangrijk voor het latere rouwproces. De foto’s en de afdrukjes geven vaak steun op een later moment, een laatste tastbare herinnering die heel waardevol is. Afhankelijk van de zwangerschapsduur, is er ook een begrafenis of crematie nodig. Hoe lang de zwangerschap ook geduurd heeft, een afscheidsceremonie kan zeer troostrijk zijn.

Als je een stil geboren kindje krijgt is de impact groot, eenmaal thuis kunnen emoties je overweldigen. Het verdriet en het verlies heeft een plekje nodig. Rouwen doen we allemaal op onze eigen manier en soms is het dan ook lastig om elkaar hierin te vinden.