Jaren geleden toen ik zelf in een traject zat, vond ik persoonlijk dat ik het allemaal moest kunnen.

Een baan, spuiten, ziekenhuisbezoekjes, teleurstellingen, verdriet, ik vond dat het erbij hoorde. Als ik maar lang genoeg vol hield kwam het vast goed. Ik deed er tenslotte alles aan om onze wens te laten slagen. Twee miskramen verder was ik niet meer zo zeker van mijn zaak. Mijn man was meneer positief en bleef erin geloven, maar na de tweede miskraam zag ik ook twijfel bij hem. We bespraken het wel samen, maar eigenlijk ook niet. We bespraken het wel met anderen, maar eigenlijk ook niet. Ergens vonden we dat we krachtig genoeg moesten zijn om dit te kunnen. De artsen gaven aan dat het mogelijk zou moeten zijn, dus bleven we doorgaan.

Ik had een kantoorbaan waar ik met regelmaat een dag lang meetings had en waarin ik projecten moest presenteren en bespreken. Achteraf was het gekkenwerk, maar geregeld moest ik af en toe even naar het ziekenhuis, spreidde ik mijn benen voor de zoveelste keer en voor je het wist stond ik de maandcijfers weer te presenteren aan een groepje heren. Ik zette continue letterlijk een knop om, zodat ik verder kon. Mijn gevoelens en emoties schoof ik weg, waardoor ze op een later moment extra hard binnen kwamen.

Na de zoveelste zwangerschapsaankondiging brak ik. Ik kon niet meer! Niet dat ik het anderen niet gunde, maar elke keer weer die confrontatie en teleurstelling op teleurstelling, ik herkende mezelf niet meer en wist niet wat ik moest doen om dit aan te kunnen. Mijn man heeft toen besloten dat het tijd was dat ik eens met iemand moest gaan praten. Zelf had ik hier niet eens bij stil gestaan, ik was zo één met mijn verdriet dat ik niet meer helder kon nadenken.

Wat maakt het nu dat we zo in onze eigen wereld blijven rond draaien, dat we de drempel voor hulp en steun van anderen zo hoog leggen. Achteraf denk ik, had ik maar eerder aan de bel getrokken, dan was ik niet zo hard gevallen. Ik voelde me niet herkent en erkent. De huisarts gaf aan het niet zo’n big deal te vinden een traject en mensen deden er luchtig over. Waarschijnlijk omdat ik er zelf ook luchtig over deed naar anderen, ik nam mijn gevoelens niet serieus, we gingen er gewoon voor! Totdat ik mijn gevoelens en emoties niet meer kon ontwijken. De opstapelingen waren te veel en te hoog, ik moest er wat mee.

Herken je dit? Laat de opstapeling niet zo hoog komen dat je omvalt, maar trek tijdig aan de bel zodat je handvatten hebt om jezelf er doorheen te trekken. Zodat je tijdig keuzes kan maken om hier op een goede manier mee om te gaan. Om ervoor te zorgen dat je gezien en herkent wordt, want je bent niet alleen en je hoeft dit ook niet alleen te doen. Maak de drempel lager voor jezelf en kom eens op een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek. We kijken samen naar jou unieke verhaal en zorgen ervoor dat jij de handvatten krijgt die je nodig hebt.