4 jaar geleden had Beau begin augustus geboren moeten worden. Na verschillende jaren van fertiliteitsbehandelingen en verliezen waren wij als een wonder spontaan zwanger geraakt van dit prachtige kleine mannetje. Iets wat wij voor onmogelijk hadden gehouden gebeurde toch. De aankondig was dan ook voor vele overweldigend, maar de blijdschap mocht maar een kleine 4 maanden duren. Waarin we de ene dag je armen en beentje nog vrolijk hadden zien bewegen op een echo, was je er de volgende dag niet meer. Een rollercoaster waarin pijn, verdriet en onwerkelijkheid samen komen.

Op 6 februari 2015 ben ik bevallen van dit mooie piepkleine kereltje, compleet maar niet veel groter dan een hand.

Ondanks dat hij nog zo klein was, was en is Beau onze zoon. Een zoon die deel uit maakt van ons gezin. Eigenlijk is hij nog veel meer. Voor ons staat hij symbool voor alle miskramen die op ons pad kwamen, voor het traject dat wij hebben doorstaan om onze kinderwens in vervulling te laten gaan en voor de liefde. Want ondanks alles heeft dit ons sterker gemaakt als persoon en als gezin.

Door Beau ben ik mijn hart gaan volgen en heb ik mijn werkende leven omgegooid, hij gaf me doorzettingsvermogen en kracht om hetgeen te doen wat ik al die jaren zelf gemist had.

Hij zorgde ervoor dat het verdriet, de pijn en het gemis werd omgezet in kracht om anderen te helpen.

Wij zijn je dankbaar lieve Beau en wilden dit officieel bevestigen.

Gelukkig maakt de wet het sinds dit jaar mogelijk dat hij officieel bij ons gezin mag horen. Afgelopen week hebben wij hem dan ook officieel laten registeren. Zijn geboorteakte is alsnog opgemaakt en hij staat officieel geregistreerd.

Zijn vader en ik hebben met trots onze handtekening gezet, voor ons gevoel zijn we nu compleet.